Poznajcie żubry z Puszczy Białowieskiej

Wielu turystów przyjeżdża do Polski nie tylko po to, by podziwiać zabytki średniowiecznej Europy, ale przede wszystkim po to, by nacieszyć się przyrodą.
W Polsce wciąż istnieje wiele miejsc, w których ludzie i dzika przyroda żyją ze sobą w harmonii.
Jednym z najlepszych przykładów takiej harmonii jest Puszcza Białowieska.
W dawnych czasach niemal całą powierzchnię Polski pokrywały gęste, dzikie lasy.
Do dzisiejszych czasów przetrwały tylko ich niewielkie fragmenty, które podlegają ochronie jako rezerwaty przyrody.
Puszcza Białowieska jest ostoją dla jednych z ostatnich występujących na Niżu Europejskim dziewiczych lasów. Rozciąga się na obszarze liczącym ponad 1500 km kwadratowych, z czego 620 km kwadratowych znajduje się na terytorium Polski.
Jednym z najbardziej znanych mieszkańców puszczy jest żubr, kuzyn amerykańskiego bizona.
Występuje on nie tylko w różnych rejonach Polski, ale także na Litwie, Białorusi czy Ukrainie.
Populacja żubra nie jest liczna, dlatego rzadko można spotkać to zwierzę poza gęstym obszarem leśnym.
Jednym z niewielu miejsc, gdzie możemy spotkać to szlachetne zwierzę w jego naturalnym środowisku, jest Puszcza Białowieska, gdzie stado żubrów liczy 600 sztuk.
Żubry w stosunku do ludzi odwiedzających puszczę mają raczej obojętny stosunek, co nie oznacza, że pozwalają się do siebie zbliżyć.
Najlepszym sposobem na to, by przyjrzeć się tym dostojnym zwierzętom trochę bliżej, będzie wycieczka do Rezerwatu Pokazowego Żubrów znajdującego się w Puszczy Białowieskiej.
Dla odwiedzających, którzy nie są miłośnikami dużych zwierząt puszcza ma do zaoferowania piękny leśny krajobraz.
W tak starym lesie jak Puszcza Białowieska niemal na każdym kroku napotykamy drzewa liczące setki lat.
Najstarsze i największe z drzew mają swoje imiona i własne ścieżki turystyczne.
Z niektórymi z drzew powiązane są legendy, takie jak ta o Dębie Jagiełły. Według niej król Polski Władysław Jagiełło miał przesiadywać pod owym dębem przed łowami zorganizowanymi przed wyprawą grunwaldzką. Drzewo w 1974 roku zwaliła potężna wichura i wówczas okazało się, że nie jest ono na tyle stare, aby pamiętało czasy Jagiełły.
Jednak ani turystom ani miejscowym wcale to nie przeszkadza, a ogromne, ciche drzewa zdają się także nie mieć nic przeciwko takim opowiastkom.
Zresztą kto wie? Może gdzieś w głębi puszczy wciąż rośnie nieodkryty do tej pory prawdziwy dąb Jagiełły?